Panne(n)koek

'k Moet er niet aan denken, oliebollen bakken. Vroeger bakte mijn vader er zoveel dat we ze nog op mijn moeder der verjaardag aten.

En weet je nog dat we ze voor Martijn in "extrakorteketen-olie" hebben gebakken en de stank daarvan die dagenlang in de keuken bleef hangen.

Nee, ik hoef dat niet meer, oliebollen bakken; voor geen goud.

Maar pannenkoeken, wat vind je er van om vanavond lekker warme pannenkoeken te eten. Gebakken met spek of appel en bestreken met stroop of suiker. Het water loopt me al in de mond.

In het bomvolle kastje rechts boven moet ergens nog pannenkoekenmeel staan. Tjee, hoelang zou het geleden zijn, dat we onszelf hebben getrakteerd op z'on lekkere warme verse pannenkoek naar eigen keus.

Wij hadden geen flauw idee maar alles wat in het kastje stond aan soorten meel en aanverwante zaken was ver over de THT-datum en die lag op mei 2005.

Nu hebben we weer volop ruimte in ons schone voorraadkastje.

En vanavond smikkelen.

En JanJaap kijken.

Wij wensen elkaar en de lezer een gelukkig en gezond 2008.

Tien

Vannacht, maandag 31 december kan je dat lied weer eens horen.
Radio 2, om 02,28 uur om precies te zijn.
Nr 353 van de top 2007.

Clouseau, 1990: ..."Daar gaat ze; en zoveel gratie heb ik nooit gezien....".

Toepasselijk hé.
Nog maar tien nachtjes slapen........

Beurs-notering

Na een maandje verzorging van vrouw en huis even een terugblik.

Voor iemand, "die nooit kookt" is het me de afgelopen 30 dagen toch aardig gelukt om 29 eenvoudige doch voedzame warme maaltijden op tafel (voor) te zetten.
Moest ik vroeger om draadjesvlees zeuren, tegenwoordig maak ik dat met het grootste gemak zelf en op buitengewoon smakelijke wijze. Mijn jus wordt door weinigen geëvenaard.
De soorten wasgoed, de knoppen op de wasmachine, de vele soorten wasmiddelen; voor mij hebben ze geen geheimen meer.

Alle vriendinnen van Annemarie stellen zonder enige terughoudendheid, dat mijn aantrekkelijkheid als manlijke levensgezel fors is gestegen. Ik had natuurlijk van mijzelf al een heel hoge AEX-waarde als man maar gemiddeld kreeg ik van al die vrouwen er nog eens ruimschoots 10 punten bij.

Volgens Annemarie geldt dat alleen voor vrouwen boven de 60 maar dat is natuurlijk gewoon kinnesinne.

Even bijpraten

Gisteren, 2-de Kerstdag. Om 3 uur kwam ie aangereden.

Thiemo.

Zijn vaste begeleidster bracht hem naar binnen en zijn vaste chauffeur zeulde daar achteraan met twee handen bomvol bagage. Daarna konden beiden nog twee keer terug om in de auto de rest van de o zo noodzakelijke spullen op te halen.

Thiemo zelf ging er eens goed bij zitten. Het was al weer een tijdje geleden dat hij voor het laatst met zijn grootje had gesproken. Er viel dus heel wat bij te praten.

Heel even was hij in de war geweest; hoe komen die handen met die pleisters van mijn overoma nou in hemelsnaam aan de armen van mijn oma.

Dat had dus even uitleg nodig; op de foto zie je dat hij die uitleg geduldig aanhoort.
En inplaats van "hoe kan je nou zo stom doen", knikte hij haar bemoedigend en meelevend toe.

Moordgozer.

Kerst-traditie

Het leek een stille dag te worden; 1-ste Kerstdag en alleen wij saampjes.
Dat werd anders; volkomen onverwacht kwam ze binnenvallen.

Moe.

Kees en Rhonda hadden voor transport gezorgd. Je ziet Kees achter in de kamer op mijn gitaar naar toepasselijke noten zoeken.
De Kerstkaarten hangen aan slierten naar beneden, vastgezet met wasknijpers waarvan mij de werking de afgelopen dagen aanzienlijk vertrouwder is geworden.

Moe had er geen zin in om de traditie te doorbreken; sinds "mensenheugenis" is ze op 1-ste Kerstdag in Utrecht. Een gecompliceerde simpele heupoperatie mag toch geen reden zijn om die gewoonte af te wijken. Ook niet, dat zij zichzelf, na haar val, nog lang niet lekker voelt.

Hopelijk blijkt straks, thuis, het "er even uit" zalvend gewerkt te hebben. Het was in elk geval een erg gezellige middag waarin weer eens "stevig de waarheid" op tafel kwam zoals alleen moe, de oudste van de familie, die kan veroorzaken.

Morgen komt de jongste. Nieuwe traditie ?

Pleistertje

Ik kook, zei ze zelfverzekerd, een biefstukje met gebakken aardappelen.

Verse ?, vroeg ik. Direct bleek, dat niet iedereen waardering heeft voor mijn humor.

Met sla, voegt ze bits toe aan het menu.

Even later staat ze in de keuken achter het fornuis. Ik zit veilig in de kamer de indruk te wekken druk bezig te zijn.

Dan hoor ik een paar grote vloeken uit de keuken komen. Die gaan over in zachtere geluiden, die mij ook niet als vriendelijke en zalvende woorden in de oren klinken. Daarna is het weer rustig.

'k Heb geen idee wat er in de keuken speelt.

De afgelopen dagen is op vele manieren mijn aandacht gevraagd maar nog nooit via een krachtterm. Ik voel me dus ook nu niet geroepen en nip onschuldig voort aan mijn glas.

Na een kwartiertje wil ik mijn glaasje in de keuken bijvullen. Daar staat zij met een schaar en een pleister te martelen.

Eén aardappeltje bleek niet tegen de hete bakolie te kunnen en spatte in de pan uiteen.

Met wat hete vetspetters op haar hand.

Ze heeft nu nog één goede hand. Daar kan ze in elk geval vandaag nog zelf mee eten.

Gelukkig hebben we in de familie een top-ervaringsdeskundige. Morgen maar even bellen.

Badderen

Ons vast ritueel; elke zondag; met z'n tweeen. Zij laat het bad vollopen; schuim er in en boekenstandaard er over. Boek erop, kaarsje aan en zij er in.

Ik kom aan de andere kant erbij zitten; met 2 verse bakken koffie, mijn radiootje (ovt vpro) en een cryptogram waar meestal niks van komt.

Verderop luiden de kerkklokken; het is oneindig aangenaam vredig.

Zo communiceren we langdurig zonder veel te zeggen.

Dat ritueel van "ons tweetjes" is opgeschort.

Ze steekt ze nu in haar eentje alle twee in bad.

Voor mij is er geen ruimte; ik mag ze na afloop allebei drogen.

Vers

Wat eten we, vroeg ze.
Ik heb bietjes gekocht in een pakje, en een gepeperd biefstukje voor jou en nog wat draadjesvlees van gisteren voor mij.
Ik heb liever verse groente.
Oke, zeg maar wat je hebben wil.
Boontjes.
Doen we. Overigens, we hebben gisteren bloemkool gegeten. En eergisteren verse snijbonen. En daarvoor spruitjes. En daarvoor gemengde roerbakgroente met pasta. En daarvoor weet ik het niet meer.
Maar als jij vandaag graag verse groente wilt, dan doen we dat toch.

Harinkie

Eventjes weggeweest. Boodschappen gedaan. Bakker, slager, viskraam en appiehappie voor de rest.
Zondagse petje op en in in-treurig zwart. Als een kangeroo hoppend over straat. Steeds gereed, driftig om zich heen kijkend, om de vele sterkte-wensen en blikken van medeleven van buren en onbekenden in ontvangst te nemen

Met een uitpuilende buidel teruggekomen. Vol met lekkers, hartigs en drinkbaars. Maar ook met een doorgebogen rug. En moeie voeten. En droevig, diepgegroefd gelaat.

Zou die vent van haar nou echt te beroerd zijn om dat zoute harinkje effe voor haar te gaan halen ?

32344

Vandaag er even tussenuit geweest. Naar mijn ouwe moedertje. Ze bleek ziek in bed te liggen maar voor mij kwam ze wel even naar beneden.
Ze verwachtte verder geen bezoek.

Ineens staat die voor de deur. Thiemo met zijn twee vaste begeleiders.

Aleida en Thiemo; ze verstaan elkaar buitengewoon goed omdat de een vrijwel niet meer horen en de ander voorlopig nog niet praten kan. Dan communiceer je met ogen en onhandige handen.

Het leeftijdsverschil tussen achterkleinzoon Thiemo en zijn overgrootmoeder Aleida is 32344 nachtjes slapen.
Dat zijn alle weldadige nachten maar ook alle slapeloze en zorgelijke nachten bij elkaar opgeteld.
Ze hebben afgesproken dat zo te houden.
(voor een vergroting; dubbelklik op de foto)

Voetjes

Elke ochtend lig ik er.

Aan haar voeten.

Dan mag ik haar kousjes over haar voetjes schuiven.

Inmiddels kan ze met behulp van haar twee stokken haar beide broeken aantrekken.

En heeft ze geleerd om haar kousen op de juiste wijze op te rollen alvorens die aan mij te geven.

En dan maak ik 2 keer die soepele aaneengesloten beweging.

Naar beneden over de tenen en over de hiel weer naar boven.

Lekker warm, zegt ze dan steevast.

Lief, hé.

Zie ik dat nou goed ?

Al jarenlang heb ik links -7,50 en rechts -4,50. Nooit geen last gehad; ik kon alles goed zien. De laatste tijd vond ik, dat ik scherper moet kunnen zien. Teletekst vanaf de eettafel is vrijwel onmogelijk.
De opticien van Pearl mat mij in 40 minuten nieuwe glazen aan; -7,00 en -4,25 was hun resultaat. Enkele weken later bracht ik de bril terug; ik zag af en toe dubbel en bovendien niet scherper. Pearl vond het niet leuk maar ze hielden hun reclame-slogan in ere en ik kreeg mijn geld terug.
Bij een andere brillenmaker kwam ik bij een optometrist; na 45 minuten kwam zij op -6,50 en -3,75 maar zij en ik twijfelden aan deze uitkomst.
Ze hadden nog een andere deskundige vakvrouw in huis; een orthoptist. Die bevestigde na een extra uurtje deze meting.

Hun verklaring:
Je ogen zijn al jarenlang gewend om te corrigeren uitgaande van -7,50 en -4,50
Eigenlijk moet je -6,50 en -3,75 hebben; als je ogen daar eenmaal aangewend zijn, dan kijk je veel rustiger omdat je ogen dan minder hoeven te corrigeren. Je kan dat een paar weken uitproberen met 2 goedkope brilleglazen
Scherper kijken zit er niet in. Je kijkt ongeveer op 85 % scherpte; die andere 15 % ben je kwijt door een beginnende (ouderdoms)staar. En dat is alleen via een staar-operatie te verhelpen.
Maar daar ben ik nog lang niet aan toe; ook de oogarts wou mij pas over 7 jaar weer voor controle terug zien.

Moet ik wel een nieuwe bril.
Eigenlijk dus niet.
Probleem is, dat de glazen van mijn huidige bril vol met krassen zitten. En dat kijkt niet goed.
Dus helaas toch een nieuwe.

Boerka

Had vandaag even tijd voor mezelf. Kwam goed uit want mijn kledingkast behoefde dringend specifieke aanvulling.
Colbertjes, pantalons, truien, overhemden, stropdassen; ik heb het in grote hoeveelheden en in de meest moderne tinten en alles met een hippe snit.
Het enige waar ik een ernstig tekort heb, zijn onderbroeken. Niet zo maar onderbroeken maar iets passends voor mijn leeftijd en dat toch jong oogt ook al ziet niemand dat dan mijn eigen vrouw.
Maar hoe en vooral waar koop je in hemelsnaam onderbroeken. De laatste keer was ik 28 en student; voor die tijd had ik daar een moeder voor en na die tijd een echtgenoot.

Ik begon in de Zeeman maar al gauw sta je tussen vele turkse en marokkaanse vrouwen die allemaal graaien in bakken waar jij als man niks in te graaien hebt. Damesondergoed zat maar voor de heren...
In de Wibra was het niet veel beter; ook hier moet je waarschijnlijk gewoon even goed zoeken maar elke zenuwvezel in je lichaam zegt je, dat je hier, op deze afdeling, niet thuis hoort. Ik, op mijn leeftijd, tussen al die jonge vrouwen.
Tenslotte naar de Hema maar ook daar kon ik niks vinden althans niet snel en ongezien.
Bij de AH durf ik aan een (altijd jongere) winkelende huisvrouw nog weleens te vragen of deze zeep geschikt is voor de witte was. Gisteren vroeg ik nog gewoon waar de kaasvlinders stonden.
Maar een goed gesprek over onderbroeken zie ik toch niet zo zitten.

Misschien kan ik van iemand een boerka lenen.

Weer Werkdag

Ja, gezellig weekend gehad. Remco had verreweg het grootste aandeel in het koken (3 keer een warme maaltijd voor 7 personen) en ik was vrijgesteld. Wel geholpen bij de vaatwas.

Bij thuiskomst kon alles uit de auto weer teruggelegd worden waar het afgelopen donderdag zo keurig had gelegen. De koelkast wat voller want je hebt nu van alles twee aangebroken pakken / dozen / flessen of potten.

Vanmorgen wat extra aandacht voor de patiënt; schonen van dijbeen en buik en een nieuwe wondpleister op een prima genezende incisie.
Zelf ook even de tijd genomen voor een reiniging en toen weer aan het daaglijks werk.

De witte was van vrijdag was droog en kon opgevouwen. Dat is steeds een heel dankbaar werkje; mijn ervaring is, dat je de meeste kledingstukken / handdoeken / overtrekken enz. in 9-nen kunt opvouwen en dat dan het merkje of een ander accent (b.v. van een trui) er leuk uitspringt.
Het geeft me altijd een ontzettend dankbaar gevoel als ik de kleine handdoeken qua kleur om en om in de kast leg of wanneer de grote handdoeken met hun opschriften naar boven, mij vanuit de linnenkast stralend aankijken
Meteen ook maar een bonte was aangezet.

Nu eerst de bloemetjes bewateren en dan de maaltijd voorbereiden.

De Sta-Op-Stoel

Ik heb wel eens voorgesteld om een relaxstoel te kopen (2 motoren want been en rug).
't Kost een paar centen maar het leek me lekker.
Maar, .... dat is iets voor oude mensen, zei ze, daar durf jij toch zeker nog niet in te gaan zitten, zei ze, ik zou me rot schamen als dat in onze kamer zou staan, zei ze.
Niet gekocht dus.

In het weekend begon ze er over. Ze wou een sta-op-stoel. Dat is zo'n relax-stoel maar dan veel en veel duurder.
Met drie motoren. je benen kunnen hoog en laag, je rug naar voren en achteren en je billen recht of schuin.
Om op te staan zet je hem in de ""..... het-zitvlak-iets-omhoog-en-de-billen-schuin-naar-voren-stand ....."". Zo glij je moeiteloos van je stoel.
Ideaal, zegt ze, wat een uitvinding, zegt ze.
Die krengen kosten tussen de 1200 en 5000 euro. Dat zijn heel wat relax-stoelen.

Maar de sta-op bleek gelukkig ook te huur. Dit is 'm.
Koekie en boekie onder handbereik.
Zie haar genieten.
Lief hé.

Mijn Schaduw

Op 22 oktober 1984 passeerde de koopacte bij notaris V. Koning. Voor het gigantische bedrag van bijna 67.500 euro kochten we ons huis aan de Ev. Meijsterlaan 28.
Een kast van een woning maar wat wil je met drie kinderen.
En als het op onze oude dag toch uiteindelijk financieel niet haalbaar zou blijken, konden we altijd nog kamers gaan verhuren. Gastarbeiders en studenten zat.


Achter een piepklein tuintje; groter waren ze in Oog en Al niet. De veel oudere buren werkten in het middelbaar of hoger onderwijs; dubbelinkomens anders redde je het niet.
In het tuintje links van ons stond een klein sparretje. Het zal niet meer dan 50 cm hoog geweest zijn. Dat sparretje bleek elk jaar te groeien en ik was steeds meer in mijn sas met die Spar. 's Zomers gaf het een heerlijke, weldadige schaduw.

Annemarie had om diezelfde reden een bloedhekel aan die boom. Daar kwam bij, dat hij in het najaar veel naalden liet vallen en zo onze jonge aanplant bedekte (verstikte of beschermde ?) totdat de aanplant op eigen kracht het kopje boven het naaldveld wist uit te steken.

Het huis is verkocht; prof. Scheikunde en drs. Frans zijn niet meer; we krijgen er 2 nieuwe buurvrouwen bij; zij willen een echt tuintje en dus moeten de bomen weg. De gemeente gaf vergunning (een boom moet minimaal 1,5 meter vanaf de afscheiding te staan). Gisteren is het gebeurd; 12 meter hoog was die; in nog geen middagje geveld. Gewoon een tuinman met een elektrisch zaagje. Zijn muts hangt aan ons boompje (klik op de foto). Als tuinman weet hij, dat de boom minstens 25 jaar is maar niks geen eerbied; de klant is koning. En Annemarie dik tevreden.

Mij past dan alleen nog maar het zwijgen. Ik pink een traan.

18 stuks

Daar ligt ze.
In haar hand houdt ze het beenstuk vast dat normaal om haar bovenbeen zit en met die ijzeren knikbare tussenstang één geheel vormt met de heupgordel.
Deze braise (een soort dwangbuis) zorgt ervoor, dat het been beslist niet in een stand kan worden gezet waardoor de heup weer uit de kom zou kunnen schieten.

Vandaag mogen de nietjes eruit. De bek van een tangetje wordt onder het nietje gestoken en met de andere bek wordt een deuk in het nietje gemaakt. Daardoor gaan de tanden van het nietje weer recht staan en kan het nietje worden opgetild en "tik", het nieten-bakkie in.
Totaal 18 stuks.
Ze zaten lekker diep in het vlees; daardoor is het een hele mooie wond. Als je in de zomer weer op het strand gaat paraderen, zie je er bijna niets meer van.
't Is wel een beetje extra au maar wie mooi wil zijn .....
Na afloop het beenstuk weer op zijn plaats Nog ruim 5 weken dit corset aan.

We tellen af.

Terug naar af

Na een lekker wandelingetje en een klusje, sintpakje naar Scott, kom ik thuis om weer uit te rusten .
Daar kwam dus morfine en al aan te pas. Toen ik ging zitten schoot mijn nieuwe heup uit de nieuwe kom, een ongelofelijk gevoel met heel veel pijn. De ambulance in met veel vloeken van mijn kant en dat werd op de röntgentafel nog veel erger.
Toen kreeg ik morfine en een roesje, de ortopeet heeft toen mijn been weer in de kom getrokken. Vervolgens is er een enorme braise aangebracht: 6 weken dag en nacht aanhouden (Niet douchen .....)

Ik voel me bibberig, erg onzeker, ik deed toch erg voorzichtig, maar volgens de arts toch een verkeerde beweging gemaakt, waarschijnlijk de brief die op de deurmat lag. Was trouwens weer een uitnodiging voor Henk van Annie, nu voor haar receptie.

Kortom, meer dan terug naar af.
De pijn valt nu wel mee, het bibberige overheerst.

Annemarie

Cruijff, de speler

Vannacht heb ik mijn collega Cruijff even gesproken; ik vroeg hem, hoe hij zo'n goede voetballer is geworden.
Eerst wou hij het niet vertellen maar uiteindelijk kwam het hele verhaal er snikkend en stotend uit.

..... als kind werd ik heel vaak in mijn wiegje gelegd en mijn vader gooide daar dan ook nog eens een bal in. Omdat mijn wieg nogal klein was, leerde ik na een tijdje die bal er snel uit te schoppen. Op een gegeven moment (en un momento dado) kon ik met buitenkant linkervoet een trap tegen de bal geven zodat die tegen de rand van mijn wiegje terugveerde tegen de deur van mijn slaapkamer en vervolgens over de rand van de balustrade van de trap kaatste zodat die rotbal in het halletje bij de voordeur lag in de hoop, dat die daar een keer naar buiten zou wegwaaien.

Mijn vader, die meestal naast mijn kamertje in zijn werkkamer zat, kreeg er al snel de pest over in om steeds die bal op te halen en weer in mijn wiegje terug te kieperen.
Toen heeft ie iets van een kabel over mijn wieg gespannen en de bal met een touw daaraan vastgemaakt. Ik was nog te klein om direct de zin daarvan te begrijpen maar daar kwam ik al gauw achter.
Ik mijn strijd om bedruimte trapte ik de bal weer majestueus met buitenkant links, binnenkant rechts, met de wreef of hakkie terug; maar wat ik ook deed, de bal kreeg ik er niet uit. Ik leerde nog harder en gemener trappen en begon ook heel agressief om mij heen te slaan. Na elke trap of slag tegen de bal veerde die terug tegen mijn hoofd zodat ik zo ook al vroeg leerde koppen.

Mijn lieve zachtaardige moeder heeft mij later geleerd om mijn handjes thuis te houden en zodoende werd ik voetballer.
Als het aan mijn vader had gelegen had ik nu met karate mijn geld moeten verdienen.

Tegenwoordig hoor je op de radio reclame-spotjes waarin kinderen vragen of ze weer gewoon mogen spelen.
Een actie tegen het opjuiende gedrag van ouders.

Coach

..... deze kransjes moet je op dat schoteltje uitstallen met daarnaast een paar kersenbonbonsjes, die je gisteren voor je eigen avondsnoeperij hebt gekocht.
In deze twee blauwe kopjes met gele bloemetjes maak je een senseootje en dat allemaal bij elkaar zet je op het dienblaadje met de vogeltjes.
En dat mag je opdienen als Sien er is. Je zal zien hoe leuk dat staat .....

In het ziekenhuis hadden ze gezegd, dat je als heuppatiënt beslist een coach moest nemen. Iemand die je met raad en daad bijstaat, die op je let en je adviseert.
Verder was de taakomschrijving niet erg duidelijk; of, nog vervelender, je kan er alle kanten mee uit.
Ik ben er natuurlijk hartstikke trots op, dat het Annemarie heeft behaagd om mij tot haar persoonlijke coach te benoemen.

Gisteren zag ik een stukje van de boeiende documentaire over Johan Cruijff; Cruijff als speler en ook Cruijff als coach.
Eigenlijk zijn wij collega's, Johan en ik.

Dag Annie

Ik kreeg een uitnodiging van drs. J. Schuilenberg, gemeente-secretaris van mijn stadje Utrecht. Mede namens drs H.H. Janssen, loco-burgemeester van zijn vak. Of ik a.u.b ook wil komen.
Annie neemt afscheid. Annie, van wie je dat tassie moest vasthouden. Onze burgermeester.
Op maandag 17 december om 19.30 in het tijdelijke Muziekcentrum Vredenburg, J.C. Verthorenpad 100, Leidsche Rijn te Utrecht.
Het is een surprise-party; het moet voor Annie een verrassing blijven dus ik mag er met niemand over praten.
Ik ga graag op die uitnodiging in. Ik zie het al voor me; met mijn ereteken van de stad Utrecht opgespeld en met soepele heupen lopend over de bekende wandelgangen.
Hier en daar een pilsje en een adviesje weggevend aan iedereen die het, ondanks de menigte om mij heen, uiteindelijk toch gelukt is om in mijn nabijheid te komen.

Maar ik stuur de kaart retour. Vandaag nog. Naar het "Kabinet en Externe Betrekkingen". Ik ga niet. Ik laat mijn vrouw, die het toch al zo op haar heupen heeft, niet alleen achter.

Cum Laude moet lukken. Ja toch, niet dan ?

Bloemkooluuuh

In mij jonge jaren organiseerde ik zomerkampen voor de opgeschoten jeugd van Leiden. Bij gebrek aan beter heb ik één keer de leiding van de keuken op me moeten nemen. Circa 35 eters.
Op een dag had ik bloemkool gepland; 11 bloemkolen en 10 kilo aardappel werden door het corvee verwerkt en ik deed het in één grote pan zodat het allemaal tegelijk gaar zou zijn. Daardoor was er een extra vuurpit beschikbaar om de 35 gehaktballen te kunnen braden.

Gisteren stond er ook bloemkool op het menu. Ik dacht aan toen. Achter mij stond het onvolprezen werk "Kookboek van de amsterdamsche huishoudschool" uit 1912.
Een erfstuk. De kookbijbel van mijn schoonmoeder.
Ik keek op bladz. 181 en daar staat "... de vroege bloemkool is gaar in circa 17 en de late bloemkool in 34 minuten ...". Het is nu eind november en tsja, dat kan je dus niet zomaar bij elkaar gooien.
Met het boek in de hand loop ik de kamer in en lees het voor aan A. om weer direct terug te gaan naar mijn keuken.

Even later blijkt het fout gevallen te zijn; "... is het nou zo vervelend om een keertje te moeten koken..." en "... je kan toch ook gewoon aan mij vragen hoe je een bloemkool moet koken; dat boek is een eeuw oud...".

Mijn "te kort door de bocht" bleek haar "te kort lontje" te ontmoeten.

Nee, het spelletje "Zieke Antje en Broeder Hendrik" hebben we nog niet echt onder de heup. Dit spelletje duurt nog zo'n 5/6 weken dus we hebben gelukkig nog wat leertijd te goed.
De komende 30 huwelijksjaren is er een kans, dat we vaker zo'n spelletje moeten spelen. En waarschijnlijk in wisselende rollen.
Kunnen we voor die tijd maar beter cum laude geslaagd zijn.

Ja, Ze is er weer.

Vanmorgen heb ik haar mogen ophalen. Ik was eigenlijk iets te laat want bij de apotheek duurde het onvoorstelbaar lang voordat ik de medicijnen had.

Toch was ik verreweg de eerste van de "vijf heupen" en dat viel iedereen op; verliefd stel, zag je ze jalours kijken.

Als ze zo op de bank zit, stokjes naar voren, omringt door boek, bloem en waaierlicht, goed gegeten, goed gedronken, bij herhaling beide telefoons achterna gebracht, en al haar andere opdrachten vervuld,

dan voel ik mij warm van binnen

terwijl zij naar GTST kijkt en ik de afwas doe.

Overdracht patiënt.

Fanatiek heeft ze geoefend; trapje omhoog en trapje omlaag.

Ze mag pas naar huis, als ze het traplopen goed onder de heup heeft; dus oefenen.

Vanmiddag was het praktisch examen; daar is ze voor geslaagd.

Morgen is er nog een theoretische toets. Als die ook lukt dan mag ze het ziekenhuis uit.

De overdracht van de patiënt is voorlopig bepaald op 13.00 uur. Die gaat van de verpleging van D4Oost over naar Broeder Hendrik.

De zusters hebben allemaal het grootste vertrouwen in Broeder Hendrik.

Ik ook.

Nou zij nog .......

Stralend.

Daar zit mijn tortelduifje dan; stralend als steeds. Haartjes gekamd, piamaatje aan (een echte Betty Boop). Geen slangetje meer te bekennen; gewoon los; frank en vrij. Ze kan gaan en staan waar ze wil.

Alleen nu nog even leren lopen; dat is vooral dij- en bilspieren oefenen.

En even doorbijten.

Morgen moet het schuifelen van vandaag flink doorstappen worden want dan komt ook de eerste les traplopen.

Als zij goed kan traplopen en zichtzelf op de juiste manier kan prikken (anti-stolling) en ik haar wond kan verschonen, dan mag ze vrijdag naar huis.

Moet kunnen.

Anders dan Anders.

Die kleine is van de laatste tijd; die dringt zich steeds vaker op voor mijn camara.

Die volwassenen heb ik vaker bijeen gezien rond een ziekenhuisbed.

Iets binnenin mij zegt, dat deze foto-compositie, vanuit geschiedkundig oogpunt, niet helemaal klopt.

De Oudedag van Oudeman

Het leek mijn lijfarts beter als ik niet meer zou roken. Ze had dat eerder al eens gezegd maar ik wilde persé wachten tot 6 juli. Gewoon een mooie datum. Sindsdien heb ik geen sigaret meer aangeraakt; geen enkel stiekum trekje meer gerookt. Er liggen nog 3 pakjes Cabalero in mijn laatje. Ik vind ze stinken.

Het leek haar ook beter als ik fors minder zou drinken. Vanaf 6 oktober (3 maanden rookvrij) ben ik daarmee bezig. Een volwassen man blijkt per dag maar 3 glazen wijn te mogen. Vrouwen hoogstens 2. Heb ik altijd gedacht dat je een restantje in een fles wijn niet kan bewaren.
Elke dag noteer ik braaf en eerlijk wat ik ingenomen heb en de bedoeling is dat er een grafieklijn ontstaat die op de 3 (maar eronder mag ook) komt. De afbouw is tot 6 januari (3 maanden) en daarna levenslange handhaving. Net als het roken.

Ze had het ook nog over mijn gewicht. Overwicht of overgewicht; zoiets. Ik ben de laatste tijd inderdaad wat aangekomen; een goed leven en een lieve vrouw. Maar ja, 15 kilo te zwaar. Het is niet urgent, zegt ze, en ik mag tot 6 januari wachten. Maar ontlopen doe ik het niet; mijn stukje boterkoek, mijn bonbonsje en mijn stukjes worst en kaas; ik raak het allemaal kwijt.

Geniet maar van je oude dag, zeiden ze, je hebt het verdiend.
De sadisten.

't Is dat ik een kleinzoon heb.....

Bliksembezoek van een "mini-ster"

Om kwart over tien was ie er. Thiemo. Pa en Ma hadden even geen tijd om pa en ma te zijn dus moest ie ergens gedumpt. Dat was bij ons.
Mazzelkont, dat joch. Je zal zulke grootjes hebben.

Ik had me voorgenomen om hem te leren zingen, voor te lezen, te kietelen, gymmen (beentjes in de lucht, daar ben ik goed in).
Maar nee hoor, ik kwam er niet tussen. Bij het afleveren hielden pa en ma het zolang mogelijk in eigen beheer en dat deden ze ook bij hun terugkomst.
En tussendoor was het oma voor en oma achter.
Ze bleken goed samen te kunen werken; zij stopt het er van boven in en hij werkt het er vanonder weer uit.
Twee minuten hebben we kunnen communiceren en afspraken gemaakt, Thiemo en ik; hij opent een bankrekening en ik stort geld voor een enkeltje Rotterdam - Utrecht. Eerste klas natuurlijk.
Ik verwacht hem rond de Kerst.

Flappie

Op dinsdag eten we bij de buren of zij bij ons. Vandaag bij ons en dat is voor Annemarie altijd een vrijbrief tot ongebreidelde creativiteit. Alleen het bestek is dan nog herkenbaar.
De benodigde ingrediënten zijn nooit bij onze "AH-omdehoek" te krijgen. Daarvoor is OOg in Al blijkbaar toch teveel een volkswijk. Maar AH-Overvecht heeft alles.
Het menu:
- pompoenpuree
- konijnenbout
- huiserwten
- geroosterde bosuitjes

Ze vonden het lekker, de buren en tja, het had wel wat.

Jaren geleden heb ik ook een keer konijnenbout op tafel gezet. Annemarie moest werken en Martijn zat in Amerika. Judith, Remco en Megumi waren mijn disgenoten. Ook zij waren het er over eens: lekkere frites, heerlijke appelmoes en een smakelijk stukje vlees.

Henk had prima gekookt.

Toen ik vertelde, dat het konijnenbout was, kregen ze spontaan kotsneigingen. Ze hadden me wel willen villen.
Net zoals dat met het konijntje was gebeurd.

Tante Jannie

Gisteren met moeder naar mijn tante Janny geweest. In verpleegtehuis Zuydtwijck. Twee zussen, 88 en 85 jaar. Tranen. En elkaar vasthouden. Onnoemelijk veel ruzie en lol met elkaar gehad; voor eeuwig zussen en vele zusterlijke campingweken.
Tante Jannie is erg vermagerd. Zij heeft geen zin meer in eten en drinken. Iedereen om haar heen is boos; ze kan eten dus ze moet eten.
Maar wat vraag je aan iemand op die leeftijd, die pas een stoma heeft gekregen. Altijd een knappe vrouw geweest. En ook een trotse vrouw.

Moeder beseft wat de consequenties van het niet eten en drinken kunnen zijn. Na zus Riet en broer Cor nu zus Jannie ??
Op dat leeftijdsnivo wordt het stil om haar heen.

Gelukkig ziet ze ook jong spul om haar heen.
Haar eigen jong spul; in leeftijd ergens tussen Thiemo Matthijs en Hendrik Matthijs.
En daar wil ze nog jaren van genieten.

Eersteling

Als er één schaap over de brug is .....