Terug naar af

Na een lekker wandelingetje en een klusje, sintpakje naar Scott, kom ik thuis om weer uit te rusten .
Daar kwam dus morfine en al aan te pas. Toen ik ging zitten schoot mijn nieuwe heup uit de nieuwe kom, een ongelofelijk gevoel met heel veel pijn. De ambulance in met veel vloeken van mijn kant en dat werd op de röntgentafel nog veel erger.
Toen kreeg ik morfine en een roesje, de ortopeet heeft toen mijn been weer in de kom getrokken. Vervolgens is er een enorme braise aangebracht: 6 weken dag en nacht aanhouden (Niet douchen .....)

Ik voel me bibberig, erg onzeker, ik deed toch erg voorzichtig, maar volgens de arts toch een verkeerde beweging gemaakt, waarschijnlijk de brief die op de deurmat lag. Was trouwens weer een uitnodiging voor Henk van Annie, nu voor haar receptie.

Kortom, meer dan terug naar af.
De pijn valt nu wel mee, het bibberige overheerst.

Annemarie

Cruijff, de speler

Vannacht heb ik mijn collega Cruijff even gesproken; ik vroeg hem, hoe hij zo'n goede voetballer is geworden.
Eerst wou hij het niet vertellen maar uiteindelijk kwam het hele verhaal er snikkend en stotend uit.

..... als kind werd ik heel vaak in mijn wiegje gelegd en mijn vader gooide daar dan ook nog eens een bal in. Omdat mijn wieg nogal klein was, leerde ik na een tijdje die bal er snel uit te schoppen. Op een gegeven moment (en un momento dado) kon ik met buitenkant linkervoet een trap tegen de bal geven zodat die tegen de rand van mijn wiegje terugveerde tegen de deur van mijn slaapkamer en vervolgens over de rand van de balustrade van de trap kaatste zodat die rotbal in het halletje bij de voordeur lag in de hoop, dat die daar een keer naar buiten zou wegwaaien.

Mijn vader, die meestal naast mijn kamertje in zijn werkkamer zat, kreeg er al snel de pest over in om steeds die bal op te halen en weer in mijn wiegje terug te kieperen.
Toen heeft ie iets van een kabel over mijn wieg gespannen en de bal met een touw daaraan vastgemaakt. Ik was nog te klein om direct de zin daarvan te begrijpen maar daar kwam ik al gauw achter.
Ik mijn strijd om bedruimte trapte ik de bal weer majestueus met buitenkant links, binnenkant rechts, met de wreef of hakkie terug; maar wat ik ook deed, de bal kreeg ik er niet uit. Ik leerde nog harder en gemener trappen en begon ook heel agressief om mij heen te slaan. Na elke trap of slag tegen de bal veerde die terug tegen mijn hoofd zodat ik zo ook al vroeg leerde koppen.

Mijn lieve zachtaardige moeder heeft mij later geleerd om mijn handjes thuis te houden en zodoende werd ik voetballer.
Als het aan mijn vader had gelegen had ik nu met karate mijn geld moeten verdienen.

Tegenwoordig hoor je op de radio reclame-spotjes waarin kinderen vragen of ze weer gewoon mogen spelen.
Een actie tegen het opjuiende gedrag van ouders.

Coach

..... deze kransjes moet je op dat schoteltje uitstallen met daarnaast een paar kersenbonbonsjes, die je gisteren voor je eigen avondsnoeperij hebt gekocht.
In deze twee blauwe kopjes met gele bloemetjes maak je een senseootje en dat allemaal bij elkaar zet je op het dienblaadje met de vogeltjes.
En dat mag je opdienen als Sien er is. Je zal zien hoe leuk dat staat .....

In het ziekenhuis hadden ze gezegd, dat je als heuppatiënt beslist een coach moest nemen. Iemand die je met raad en daad bijstaat, die op je let en je adviseert.
Verder was de taakomschrijving niet erg duidelijk; of, nog vervelender, je kan er alle kanten mee uit.
Ik ben er natuurlijk hartstikke trots op, dat het Annemarie heeft behaagd om mij tot haar persoonlijke coach te benoemen.

Gisteren zag ik een stukje van de boeiende documentaire over Johan Cruijff; Cruijff als speler en ook Cruijff als coach.
Eigenlijk zijn wij collega's, Johan en ik.

Dag Annie

Ik kreeg een uitnodiging van drs. J. Schuilenberg, gemeente-secretaris van mijn stadje Utrecht. Mede namens drs H.H. Janssen, loco-burgemeester van zijn vak. Of ik a.u.b ook wil komen.
Annie neemt afscheid. Annie, van wie je dat tassie moest vasthouden. Onze burgermeester.
Op maandag 17 december om 19.30 in het tijdelijke Muziekcentrum Vredenburg, J.C. Verthorenpad 100, Leidsche Rijn te Utrecht.
Het is een surprise-party; het moet voor Annie een verrassing blijven dus ik mag er met niemand over praten.
Ik ga graag op die uitnodiging in. Ik zie het al voor me; met mijn ereteken van de stad Utrecht opgespeld en met soepele heupen lopend over de bekende wandelgangen.
Hier en daar een pilsje en een adviesje weggevend aan iedereen die het, ondanks de menigte om mij heen, uiteindelijk toch gelukt is om in mijn nabijheid te komen.

Maar ik stuur de kaart retour. Vandaag nog. Naar het "Kabinet en Externe Betrekkingen". Ik ga niet. Ik laat mijn vrouw, die het toch al zo op haar heupen heeft, niet alleen achter.

Cum Laude moet lukken. Ja toch, niet dan ?

Bloemkooluuuh

In mij jonge jaren organiseerde ik zomerkampen voor de opgeschoten jeugd van Leiden. Bij gebrek aan beter heb ik één keer de leiding van de keuken op me moeten nemen. Circa 35 eters.
Op een dag had ik bloemkool gepland; 11 bloemkolen en 10 kilo aardappel werden door het corvee verwerkt en ik deed het in één grote pan zodat het allemaal tegelijk gaar zou zijn. Daardoor was er een extra vuurpit beschikbaar om de 35 gehaktballen te kunnen braden.

Gisteren stond er ook bloemkool op het menu. Ik dacht aan toen. Achter mij stond het onvolprezen werk "Kookboek van de amsterdamsche huishoudschool" uit 1912.
Een erfstuk. De kookbijbel van mijn schoonmoeder.
Ik keek op bladz. 181 en daar staat "... de vroege bloemkool is gaar in circa 17 en de late bloemkool in 34 minuten ...". Het is nu eind november en tsja, dat kan je dus niet zomaar bij elkaar gooien.
Met het boek in de hand loop ik de kamer in en lees het voor aan A. om weer direct terug te gaan naar mijn keuken.

Even later blijkt het fout gevallen te zijn; "... is het nou zo vervelend om een keertje te moeten koken..." en "... je kan toch ook gewoon aan mij vragen hoe je een bloemkool moet koken; dat boek is een eeuw oud...".

Mijn "te kort door de bocht" bleek haar "te kort lontje" te ontmoeten.

Nee, het spelletje "Zieke Antje en Broeder Hendrik" hebben we nog niet echt onder de heup. Dit spelletje duurt nog zo'n 5/6 weken dus we hebben gelukkig nog wat leertijd te goed.
De komende 30 huwelijksjaren is er een kans, dat we vaker zo'n spelletje moeten spelen. En waarschijnlijk in wisselende rollen.
Kunnen we voor die tijd maar beter cum laude geslaagd zijn.

Ja, Ze is er weer.

Vanmorgen heb ik haar mogen ophalen. Ik was eigenlijk iets te laat want bij de apotheek duurde het onvoorstelbaar lang voordat ik de medicijnen had.

Toch was ik verreweg de eerste van de "vijf heupen" en dat viel iedereen op; verliefd stel, zag je ze jalours kijken.

Als ze zo op de bank zit, stokjes naar voren, omringt door boek, bloem en waaierlicht, goed gegeten, goed gedronken, bij herhaling beide telefoons achterna gebracht, en al haar andere opdrachten vervuld,

dan voel ik mij warm van binnen

terwijl zij naar GTST kijkt en ik de afwas doe.

Overdracht patiënt.

Fanatiek heeft ze geoefend; trapje omhoog en trapje omlaag.

Ze mag pas naar huis, als ze het traplopen goed onder de heup heeft; dus oefenen.

Vanmiddag was het praktisch examen; daar is ze voor geslaagd.

Morgen is er nog een theoretische toets. Als die ook lukt dan mag ze het ziekenhuis uit.

De overdracht van de patiënt is voorlopig bepaald op 13.00 uur. Die gaat van de verpleging van D4Oost over naar Broeder Hendrik.

De zusters hebben allemaal het grootste vertrouwen in Broeder Hendrik.

Ik ook.

Nou zij nog .......

Stralend.

Daar zit mijn tortelduifje dan; stralend als steeds. Haartjes gekamd, piamaatje aan (een echte Betty Boop). Geen slangetje meer te bekennen; gewoon los; frank en vrij. Ze kan gaan en staan waar ze wil.

Alleen nu nog even leren lopen; dat is vooral dij- en bilspieren oefenen.

En even doorbijten.

Morgen moet het schuifelen van vandaag flink doorstappen worden want dan komt ook de eerste les traplopen.

Als zij goed kan traplopen en zichtzelf op de juiste manier kan prikken (anti-stolling) en ik haar wond kan verschonen, dan mag ze vrijdag naar huis.

Moet kunnen.

Anders dan Anders.

Die kleine is van de laatste tijd; die dringt zich steeds vaker op voor mijn camara.

Die volwassenen heb ik vaker bijeen gezien rond een ziekenhuisbed.

Iets binnenin mij zegt, dat deze foto-compositie, vanuit geschiedkundig oogpunt, niet helemaal klopt.

De Oudedag van Oudeman

Het leek mijn lijfarts beter als ik niet meer zou roken. Ze had dat eerder al eens gezegd maar ik wilde persé wachten tot 6 juli. Gewoon een mooie datum. Sindsdien heb ik geen sigaret meer aangeraakt; geen enkel stiekum trekje meer gerookt. Er liggen nog 3 pakjes Cabalero in mijn laatje. Ik vind ze stinken.

Het leek haar ook beter als ik fors minder zou drinken. Vanaf 6 oktober (3 maanden rookvrij) ben ik daarmee bezig. Een volwassen man blijkt per dag maar 3 glazen wijn te mogen. Vrouwen hoogstens 2. Heb ik altijd gedacht dat je een restantje in een fles wijn niet kan bewaren.
Elke dag noteer ik braaf en eerlijk wat ik ingenomen heb en de bedoeling is dat er een grafieklijn ontstaat die op de 3 (maar eronder mag ook) komt. De afbouw is tot 6 januari (3 maanden) en daarna levenslange handhaving. Net als het roken.

Ze had het ook nog over mijn gewicht. Overwicht of overgewicht; zoiets. Ik ben de laatste tijd inderdaad wat aangekomen; een goed leven en een lieve vrouw. Maar ja, 15 kilo te zwaar. Het is niet urgent, zegt ze, en ik mag tot 6 januari wachten. Maar ontlopen doe ik het niet; mijn stukje boterkoek, mijn bonbonsje en mijn stukjes worst en kaas; ik raak het allemaal kwijt.

Geniet maar van je oude dag, zeiden ze, je hebt het verdiend.
De sadisten.

't Is dat ik een kleinzoon heb.....

Bliksembezoek van een "mini-ster"

Om kwart over tien was ie er. Thiemo. Pa en Ma hadden even geen tijd om pa en ma te zijn dus moest ie ergens gedumpt. Dat was bij ons.
Mazzelkont, dat joch. Je zal zulke grootjes hebben.

Ik had me voorgenomen om hem te leren zingen, voor te lezen, te kietelen, gymmen (beentjes in de lucht, daar ben ik goed in).
Maar nee hoor, ik kwam er niet tussen. Bij het afleveren hielden pa en ma het zolang mogelijk in eigen beheer en dat deden ze ook bij hun terugkomst.
En tussendoor was het oma voor en oma achter.
Ze bleken goed samen te kunen werken; zij stopt het er van boven in en hij werkt het er vanonder weer uit.
Twee minuten hebben we kunnen communiceren en afspraken gemaakt, Thiemo en ik; hij opent een bankrekening en ik stort geld voor een enkeltje Rotterdam - Utrecht. Eerste klas natuurlijk.
Ik verwacht hem rond de Kerst.

Flappie

Op dinsdag eten we bij de buren of zij bij ons. Vandaag bij ons en dat is voor Annemarie altijd een vrijbrief tot ongebreidelde creativiteit. Alleen het bestek is dan nog herkenbaar.
De benodigde ingrediënten zijn nooit bij onze "AH-omdehoek" te krijgen. Daarvoor is OOg in Al blijkbaar toch teveel een volkswijk. Maar AH-Overvecht heeft alles.
Het menu:
- pompoenpuree
- konijnenbout
- huiserwten
- geroosterde bosuitjes

Ze vonden het lekker, de buren en tja, het had wel wat.

Jaren geleden heb ik ook een keer konijnenbout op tafel gezet. Annemarie moest werken en Martijn zat in Amerika. Judith, Remco en Megumi waren mijn disgenoten. Ook zij waren het er over eens: lekkere frites, heerlijke appelmoes en een smakelijk stukje vlees.

Henk had prima gekookt.

Toen ik vertelde, dat het konijnenbout was, kregen ze spontaan kotsneigingen. Ze hadden me wel willen villen.
Net zoals dat met het konijntje was gebeurd.

Tante Jannie

Gisteren met moeder naar mijn tante Janny geweest. In verpleegtehuis Zuydtwijck. Twee zussen, 88 en 85 jaar. Tranen. En elkaar vasthouden. Onnoemelijk veel ruzie en lol met elkaar gehad; voor eeuwig zussen en vele zusterlijke campingweken.
Tante Jannie is erg vermagerd. Zij heeft geen zin meer in eten en drinken. Iedereen om haar heen is boos; ze kan eten dus ze moet eten.
Maar wat vraag je aan iemand op die leeftijd, die pas een stoma heeft gekregen. Altijd een knappe vrouw geweest. En ook een trotse vrouw.

Moeder beseft wat de consequenties van het niet eten en drinken kunnen zijn. Na zus Riet en broer Cor nu zus Jannie ??
Op dat leeftijdsnivo wordt het stil om haar heen.

Gelukkig ziet ze ook jong spul om haar heen.
Haar eigen jong spul; in leeftijd ergens tussen Thiemo Matthijs en Hendrik Matthijs.
En daar wil ze nog jaren van genieten.

Eersteling

Als er één schaap over de brug is .....