Panne(n)koek

'k Moet er niet aan denken, oliebollen bakken. Vroeger bakte mijn vader er zoveel dat we ze nog op mijn moeder der verjaardag aten.

En weet je nog dat we ze voor Martijn in "extrakorteketen-olie" hebben gebakken en de stank daarvan die dagenlang in de keuken bleef hangen.

Nee, ik hoef dat niet meer, oliebollen bakken; voor geen goud.

Maar pannenkoeken, wat vind je er van om vanavond lekker warme pannenkoeken te eten. Gebakken met spek of appel en bestreken met stroop of suiker. Het water loopt me al in de mond.

In het bomvolle kastje rechts boven moet ergens nog pannenkoekenmeel staan. Tjee, hoelang zou het geleden zijn, dat we onszelf hebben getrakteerd op z'on lekkere warme verse pannenkoek naar eigen keus.

Wij hadden geen flauw idee maar alles wat in het kastje stond aan soorten meel en aanverwante zaken was ver over de THT-datum en die lag op mei 2005.

Nu hebben we weer volop ruimte in ons schone voorraadkastje.

En vanavond smikkelen.

En JanJaap kijken.

Wij wensen elkaar en de lezer een gelukkig en gezond 2008.

Tien

Vannacht, maandag 31 december kan je dat lied weer eens horen.
Radio 2, om 02,28 uur om precies te zijn.
Nr 353 van de top 2007.

Clouseau, 1990: ..."Daar gaat ze; en zoveel gratie heb ik nooit gezien....".

Toepasselijk hé.
Nog maar tien nachtjes slapen........

Beurs-notering

Na een maandje verzorging van vrouw en huis even een terugblik.

Voor iemand, "die nooit kookt" is het me de afgelopen 30 dagen toch aardig gelukt om 29 eenvoudige doch voedzame warme maaltijden op tafel (voor) te zetten.
Moest ik vroeger om draadjesvlees zeuren, tegenwoordig maak ik dat met het grootste gemak zelf en op buitengewoon smakelijke wijze. Mijn jus wordt door weinigen geëvenaard.
De soorten wasgoed, de knoppen op de wasmachine, de vele soorten wasmiddelen; voor mij hebben ze geen geheimen meer.

Alle vriendinnen van Annemarie stellen zonder enige terughoudendheid, dat mijn aantrekkelijkheid als manlijke levensgezel fors is gestegen. Ik had natuurlijk van mijzelf al een heel hoge AEX-waarde als man maar gemiddeld kreeg ik van al die vrouwen er nog eens ruimschoots 10 punten bij.

Volgens Annemarie geldt dat alleen voor vrouwen boven de 60 maar dat is natuurlijk gewoon kinnesinne.

Even bijpraten

Gisteren, 2-de Kerstdag. Om 3 uur kwam ie aangereden.

Thiemo.

Zijn vaste begeleidster bracht hem naar binnen en zijn vaste chauffeur zeulde daar achteraan met twee handen bomvol bagage. Daarna konden beiden nog twee keer terug om in de auto de rest van de o zo noodzakelijke spullen op te halen.

Thiemo zelf ging er eens goed bij zitten. Het was al weer een tijdje geleden dat hij voor het laatst met zijn grootje had gesproken. Er viel dus heel wat bij te praten.

Heel even was hij in de war geweest; hoe komen die handen met die pleisters van mijn overoma nou in hemelsnaam aan de armen van mijn oma.

Dat had dus even uitleg nodig; op de foto zie je dat hij die uitleg geduldig aanhoort.
En inplaats van "hoe kan je nou zo stom doen", knikte hij haar bemoedigend en meelevend toe.

Moordgozer.

Kerst-traditie

Het leek een stille dag te worden; 1-ste Kerstdag en alleen wij saampjes.
Dat werd anders; volkomen onverwacht kwam ze binnenvallen.

Moe.

Kees en Rhonda hadden voor transport gezorgd. Je ziet Kees achter in de kamer op mijn gitaar naar toepasselijke noten zoeken.
De Kerstkaarten hangen aan slierten naar beneden, vastgezet met wasknijpers waarvan mij de werking de afgelopen dagen aanzienlijk vertrouwder is geworden.

Moe had er geen zin in om de traditie te doorbreken; sinds "mensenheugenis" is ze op 1-ste Kerstdag in Utrecht. Een gecompliceerde simpele heupoperatie mag toch geen reden zijn om die gewoonte af te wijken. Ook niet, dat zij zichzelf, na haar val, nog lang niet lekker voelt.

Hopelijk blijkt straks, thuis, het "er even uit" zalvend gewerkt te hebben. Het was in elk geval een erg gezellige middag waarin weer eens "stevig de waarheid" op tafel kwam zoals alleen moe, de oudste van de familie, die kan veroorzaken.

Morgen komt de jongste. Nieuwe traditie ?

Pleistertje

Ik kook, zei ze zelfverzekerd, een biefstukje met gebakken aardappelen.

Verse ?, vroeg ik. Direct bleek, dat niet iedereen waardering heeft voor mijn humor.

Met sla, voegt ze bits toe aan het menu.

Even later staat ze in de keuken achter het fornuis. Ik zit veilig in de kamer de indruk te wekken druk bezig te zijn.

Dan hoor ik een paar grote vloeken uit de keuken komen. Die gaan over in zachtere geluiden, die mij ook niet als vriendelijke en zalvende woorden in de oren klinken. Daarna is het weer rustig.

'k Heb geen idee wat er in de keuken speelt.

De afgelopen dagen is op vele manieren mijn aandacht gevraagd maar nog nooit via een krachtterm. Ik voel me dus ook nu niet geroepen en nip onschuldig voort aan mijn glas.

Na een kwartiertje wil ik mijn glaasje in de keuken bijvullen. Daar staat zij met een schaar en een pleister te martelen.

Eén aardappeltje bleek niet tegen de hete bakolie te kunnen en spatte in de pan uiteen.

Met wat hete vetspetters op haar hand.

Ze heeft nu nog één goede hand. Daar kan ze in elk geval vandaag nog zelf mee eten.

Gelukkig hebben we in de familie een top-ervaringsdeskundige. Morgen maar even bellen.

Badderen

Ons vast ritueel; elke zondag; met z'n tweeen. Zij laat het bad vollopen; schuim er in en boekenstandaard er over. Boek erop, kaarsje aan en zij er in.

Ik kom aan de andere kant erbij zitten; met 2 verse bakken koffie, mijn radiootje (ovt vpro) en een cryptogram waar meestal niks van komt.

Verderop luiden de kerkklokken; het is oneindig aangenaam vredig.

Zo communiceren we langdurig zonder veel te zeggen.

Dat ritueel van "ons tweetjes" is opgeschort.

Ze steekt ze nu in haar eentje alle twee in bad.

Voor mij is er geen ruimte; ik mag ze na afloop allebei drogen.

Vers

Wat eten we, vroeg ze.
Ik heb bietjes gekocht in een pakje, en een gepeperd biefstukje voor jou en nog wat draadjesvlees van gisteren voor mij.
Ik heb liever verse groente.
Oke, zeg maar wat je hebben wil.
Boontjes.
Doen we. Overigens, we hebben gisteren bloemkool gegeten. En eergisteren verse snijbonen. En daarvoor spruitjes. En daarvoor gemengde roerbakgroente met pasta. En daarvoor weet ik het niet meer.
Maar als jij vandaag graag verse groente wilt, dan doen we dat toch.

Harinkie

Eventjes weggeweest. Boodschappen gedaan. Bakker, slager, viskraam en appiehappie voor de rest.
Zondagse petje op en in in-treurig zwart. Als een kangeroo hoppend over straat. Steeds gereed, driftig om zich heen kijkend, om de vele sterkte-wensen en blikken van medeleven van buren en onbekenden in ontvangst te nemen

Met een uitpuilende buidel teruggekomen. Vol met lekkers, hartigs en drinkbaars. Maar ook met een doorgebogen rug. En moeie voeten. En droevig, diepgegroefd gelaat.

Zou die vent van haar nou echt te beroerd zijn om dat zoute harinkje effe voor haar te gaan halen ?

32344

Vandaag er even tussenuit geweest. Naar mijn ouwe moedertje. Ze bleek ziek in bed te liggen maar voor mij kwam ze wel even naar beneden.
Ze verwachtte verder geen bezoek.

Ineens staat die voor de deur. Thiemo met zijn twee vaste begeleiders.

Aleida en Thiemo; ze verstaan elkaar buitengewoon goed omdat de een vrijwel niet meer horen en de ander voorlopig nog niet praten kan. Dan communiceer je met ogen en onhandige handen.

Het leeftijdsverschil tussen achterkleinzoon Thiemo en zijn overgrootmoeder Aleida is 32344 nachtjes slapen.
Dat zijn alle weldadige nachten maar ook alle slapeloze en zorgelijke nachten bij elkaar opgeteld.
Ze hebben afgesproken dat zo te houden.
(voor een vergroting; dubbelklik op de foto)

Voetjes

Elke ochtend lig ik er.

Aan haar voeten.

Dan mag ik haar kousjes over haar voetjes schuiven.

Inmiddels kan ze met behulp van haar twee stokken haar beide broeken aantrekken.

En heeft ze geleerd om haar kousen op de juiste wijze op te rollen alvorens die aan mij te geven.

En dan maak ik 2 keer die soepele aaneengesloten beweging.

Naar beneden over de tenen en over de hiel weer naar boven.

Lekker warm, zegt ze dan steevast.

Lief, hé.

Zie ik dat nou goed ?

Al jarenlang heb ik links -7,50 en rechts -4,50. Nooit geen last gehad; ik kon alles goed zien. De laatste tijd vond ik, dat ik scherper moet kunnen zien. Teletekst vanaf de eettafel is vrijwel onmogelijk.
De opticien van Pearl mat mij in 40 minuten nieuwe glazen aan; -7,00 en -4,25 was hun resultaat. Enkele weken later bracht ik de bril terug; ik zag af en toe dubbel en bovendien niet scherper. Pearl vond het niet leuk maar ze hielden hun reclame-slogan in ere en ik kreeg mijn geld terug.
Bij een andere brillenmaker kwam ik bij een optometrist; na 45 minuten kwam zij op -6,50 en -3,75 maar zij en ik twijfelden aan deze uitkomst.
Ze hadden nog een andere deskundige vakvrouw in huis; een orthoptist. Die bevestigde na een extra uurtje deze meting.

Hun verklaring:
Je ogen zijn al jarenlang gewend om te corrigeren uitgaande van -7,50 en -4,50
Eigenlijk moet je -6,50 en -3,75 hebben; als je ogen daar eenmaal aangewend zijn, dan kijk je veel rustiger omdat je ogen dan minder hoeven te corrigeren. Je kan dat een paar weken uitproberen met 2 goedkope brilleglazen
Scherper kijken zit er niet in. Je kijkt ongeveer op 85 % scherpte; die andere 15 % ben je kwijt door een beginnende (ouderdoms)staar. En dat is alleen via een staar-operatie te verhelpen.
Maar daar ben ik nog lang niet aan toe; ook de oogarts wou mij pas over 7 jaar weer voor controle terug zien.

Moet ik wel een nieuwe bril.
Eigenlijk dus niet.
Probleem is, dat de glazen van mijn huidige bril vol met krassen zitten. En dat kijkt niet goed.
Dus helaas toch een nieuwe.

Boerka

Had vandaag even tijd voor mezelf. Kwam goed uit want mijn kledingkast behoefde dringend specifieke aanvulling.
Colbertjes, pantalons, truien, overhemden, stropdassen; ik heb het in grote hoeveelheden en in de meest moderne tinten en alles met een hippe snit.
Het enige waar ik een ernstig tekort heb, zijn onderbroeken. Niet zo maar onderbroeken maar iets passends voor mijn leeftijd en dat toch jong oogt ook al ziet niemand dat dan mijn eigen vrouw.
Maar hoe en vooral waar koop je in hemelsnaam onderbroeken. De laatste keer was ik 28 en student; voor die tijd had ik daar een moeder voor en na die tijd een echtgenoot.

Ik begon in de Zeeman maar al gauw sta je tussen vele turkse en marokkaanse vrouwen die allemaal graaien in bakken waar jij als man niks in te graaien hebt. Damesondergoed zat maar voor de heren...
In de Wibra was het niet veel beter; ook hier moet je waarschijnlijk gewoon even goed zoeken maar elke zenuwvezel in je lichaam zegt je, dat je hier, op deze afdeling, niet thuis hoort. Ik, op mijn leeftijd, tussen al die jonge vrouwen.
Tenslotte naar de Hema maar ook daar kon ik niks vinden althans niet snel en ongezien.
Bij de AH durf ik aan een (altijd jongere) winkelende huisvrouw nog weleens te vragen of deze zeep geschikt is voor de witte was. Gisteren vroeg ik nog gewoon waar de kaasvlinders stonden.
Maar een goed gesprek over onderbroeken zie ik toch niet zo zitten.

Misschien kan ik van iemand een boerka lenen.

Weer Werkdag

Ja, gezellig weekend gehad. Remco had verreweg het grootste aandeel in het koken (3 keer een warme maaltijd voor 7 personen) en ik was vrijgesteld. Wel geholpen bij de vaatwas.

Bij thuiskomst kon alles uit de auto weer teruggelegd worden waar het afgelopen donderdag zo keurig had gelegen. De koelkast wat voller want je hebt nu van alles twee aangebroken pakken / dozen / flessen of potten.

Vanmorgen wat extra aandacht voor de patiënt; schonen van dijbeen en buik en een nieuwe wondpleister op een prima genezende incisie.
Zelf ook even de tijd genomen voor een reiniging en toen weer aan het daaglijks werk.

De witte was van vrijdag was droog en kon opgevouwen. Dat is steeds een heel dankbaar werkje; mijn ervaring is, dat je de meeste kledingstukken / handdoeken / overtrekken enz. in 9-nen kunt opvouwen en dat dan het merkje of een ander accent (b.v. van een trui) er leuk uitspringt.
Het geeft me altijd een ontzettend dankbaar gevoel als ik de kleine handdoeken qua kleur om en om in de kast leg of wanneer de grote handdoeken met hun opschriften naar boven, mij vanuit de linnenkast stralend aankijken
Meteen ook maar een bonte was aangezet.

Nu eerst de bloemetjes bewateren en dan de maaltijd voorbereiden.

De Sta-Op-Stoel

Ik heb wel eens voorgesteld om een relaxstoel te kopen (2 motoren want been en rug).
't Kost een paar centen maar het leek me lekker.
Maar, .... dat is iets voor oude mensen, zei ze, daar durf jij toch zeker nog niet in te gaan zitten, zei ze, ik zou me rot schamen als dat in onze kamer zou staan, zei ze.
Niet gekocht dus.

In het weekend begon ze er over. Ze wou een sta-op-stoel. Dat is zo'n relax-stoel maar dan veel en veel duurder.
Met drie motoren. je benen kunnen hoog en laag, je rug naar voren en achteren en je billen recht of schuin.
Om op te staan zet je hem in de ""..... het-zitvlak-iets-omhoog-en-de-billen-schuin-naar-voren-stand ....."". Zo glij je moeiteloos van je stoel.
Ideaal, zegt ze, wat een uitvinding, zegt ze.
Die krengen kosten tussen de 1200 en 5000 euro. Dat zijn heel wat relax-stoelen.

Maar de sta-op bleek gelukkig ook te huur. Dit is 'm.
Koekie en boekie onder handbereik.
Zie haar genieten.
Lief hé.

Mijn Schaduw

Op 22 oktober 1984 passeerde de koopacte bij notaris V. Koning. Voor het gigantische bedrag van bijna 67.500 euro kochten we ons huis aan de Ev. Meijsterlaan 28.
Een kast van een woning maar wat wil je met drie kinderen.
En als het op onze oude dag toch uiteindelijk financieel niet haalbaar zou blijken, konden we altijd nog kamers gaan verhuren. Gastarbeiders en studenten zat.


Achter een piepklein tuintje; groter waren ze in Oog en Al niet. De veel oudere buren werkten in het middelbaar of hoger onderwijs; dubbelinkomens anders redde je het niet.
In het tuintje links van ons stond een klein sparretje. Het zal niet meer dan 50 cm hoog geweest zijn. Dat sparretje bleek elk jaar te groeien en ik was steeds meer in mijn sas met die Spar. 's Zomers gaf het een heerlijke, weldadige schaduw.

Annemarie had om diezelfde reden een bloedhekel aan die boom. Daar kwam bij, dat hij in het najaar veel naalden liet vallen en zo onze jonge aanplant bedekte (verstikte of beschermde ?) totdat de aanplant op eigen kracht het kopje boven het naaldveld wist uit te steken.

Het huis is verkocht; prof. Scheikunde en drs. Frans zijn niet meer; we krijgen er 2 nieuwe buurvrouwen bij; zij willen een echt tuintje en dus moeten de bomen weg. De gemeente gaf vergunning (een boom moet minimaal 1,5 meter vanaf de afscheiding te staan). Gisteren is het gebeurd; 12 meter hoog was die; in nog geen middagje geveld. Gewoon een tuinman met een elektrisch zaagje. Zijn muts hangt aan ons boompje (klik op de foto). Als tuinman weet hij, dat de boom minstens 25 jaar is maar niks geen eerbied; de klant is koning. En Annemarie dik tevreden.

Mij past dan alleen nog maar het zwijgen. Ik pink een traan.

18 stuks

Daar ligt ze.
In haar hand houdt ze het beenstuk vast dat normaal om haar bovenbeen zit en met die ijzeren knikbare tussenstang één geheel vormt met de heupgordel.
Deze braise (een soort dwangbuis) zorgt ervoor, dat het been beslist niet in een stand kan worden gezet waardoor de heup weer uit de kom zou kunnen schieten.

Vandaag mogen de nietjes eruit. De bek van een tangetje wordt onder het nietje gestoken en met de andere bek wordt een deuk in het nietje gemaakt. Daardoor gaan de tanden van het nietje weer recht staan en kan het nietje worden opgetild en "tik", het nieten-bakkie in.
Totaal 18 stuks.
Ze zaten lekker diep in het vlees; daardoor is het een hele mooie wond. Als je in de zomer weer op het strand gaat paraderen, zie je er bijna niets meer van.
't Is wel een beetje extra au maar wie mooi wil zijn .....
Na afloop het beenstuk weer op zijn plaats Nog ruim 5 weken dit corset aan.

We tellen af.