Nimo

Tring, Tring, "Ik heb hem".

Pak van ons hart.

We hadden eindeloos gezocht, briefjes verspreid,

bij de buren aangebeld, eten klaargezet,

's nachts de deur open laten staan

en met een verrekijker gekeken wie er thuis waren.

De poes van Judith was weg.

Op en uit het bovenlicht gesprongen.

Op het achterbalcon. Zevenhoog.

Vanaf dat balkonnetje kan hij rechts of links.

En via een richel op het balcon van de buren komen. Of bij de buren daarnaast. Verder kan hij niet. Hij zit dus gevangen. Alleen niet in zijn eigen huis.

Dus wij zoeken, roepen en lokken: Signalement: grijsgestreept. Heel gaaf, geen belletje, halsbandje of vlekje. Wel heel erg lief, dat zie je zo. Dus makkelijk terug te vinden.
Ik heb er wel 6 gezien.

Volgens A. zit de echte Nimo weer thuis hartstochtelijk te wachten op haar baasje.

Wij gaan de caravan aanpikken.

Stervende Zwaan

Om 17.30 gegeten en ons omgekleed. Om 18.00 kwamen Christel en Remco. Even later ook Annelies. Allemaal een kopje soep mee-eten. Annelies zou op ziekenbezoek gaan bij Martijn. Thiemo was er al de hele dag; oppassen op zijn Opa en Oma. Chistel en Remco zouden de oppas overnemen.
Op weg naar de Arena blijkt achteraf dat je niet die ene rechtdoor maar die andere rechtdoor moet hebben. Richting Centrum. Na 24 kilometer omrijden kwamen we weer goed uit. Daar parkeren want "heel Amsterdam staat vol", had de afdeling parkeer-voorlichting gezegd.

Verder met de metro. Die was vlakbij dus nauwelijks last gehad van de regen. Verderop werd er aan de metrolijn gewerk dus overstappen op de bus. Het regende iets harder. De bus wachtte met wegrijden "nog even" op de volgende metro's. De tijd verstreek en de stress nam toe. We komen geheid te laat.

Op het Waterloo-plein uitgestapt. De weg gevraagd. Singing in the rain. Het bleek nog een klere-eind. A. probeerde een wereld-record te vestigen; ze liep als een kievit; geen centje pijn. Bruggetje op en bruggetje af. Stress geneest heupen en been-spieren. Of kwam het door de regen.
Na een afmattende wandeling langs vele lege parkeerplaatsen, liepen we Carré in. Verkeerde ingang. Een trap naar boven gevonden. Verkeerde trap. Na 68 traptreden was er nog net tijd voor de jas maar niet meer voor een plas.

Als twee stervende zwanen lieten we ons op onze stoel vallen.
Toen ging het licht uit.

Snoeien

De tuin moet nodig gesnoeid...

Oh.

...maar ik kan niet zoveel bukken...

Oh.

...en op mijn knieen zitten.

Oh.

Kunnen we dat niet samen even doen ?

Even ? Samen ? Bukken en knielen zijn ook mijn hobbies niet meer.

Pauze.

Oké, maar dan snoei ik heel sterk terug en halveer ik de planten en heesters zodat we er een half jaar vanaf zijn en de grond van de tuin weer kunnen zien.

Oké, ga je gang.

Ik snoei, zij zit en kijkt en kijkt en kijkt. Na een uurtje houdt ze het niet meer. "...dit gaat veel te ver"
Ik was bijna klaar met het eerste deel van de schutting. Een kuub hedera.

Maar nu dus met de tuin.

Brandweerman

We hadden visite.

Mark, Meg, Scott.

Vrijdag in- en Dinsdag weer weg-gevlogen.

Erg gezellig.

Doodvermoeiend.

Zij persé nederlands; hij alleen engels; en wij maar wisselen.

Toch een heel leuk joch geworden die Scott;

durfde al na 20 minuten met mij te gaan wandelen in de tuin van de fam. van der Valk te Breukelen. Ver uit het zicht van zijn ouders.

Op de foto is hij brandweerman in de brandweerauto van Remco;

Veilig op schoot bij moeder; maar wie heeft nou dat ijsje vast ?

Eentje maar

Nog steeds denk ik er aan. Elke dag.
’s Morgens vroeg met een kopje koffie en mijn krantje,
onder de afzuigkap in de keuken.
De gedachte alleen al.
Zalig.

Na bijna een jaar van onthouding.
Eentje maar.
Om het nog één keer te proeven.

De dag dat ik stopte
Het staat in mijn geheugen gegrift
Met onuitwisbare diepe groeven.
6 juli 2007.
Geen dag gaf meer opluchting.

Economie

Hier zit de hoge BTW-knop en daar de lage. Die gele knop is voor de totalen en met die groene zie je wat mijn omzet is van mijn afzet.

Met die rooie knop kan ik de kosten splitsen in vaste en variabele en laten berekenen in hoeverre die door de inkomsten worden gedekt.

Ik probeer het uit te leggen aan mijn tante.

Ze luistert heel lief maar ja, economie hé.