Zojuist aangekomen in Hanoi. Nog even een korte avondwandeling rond het hotel. Ik hoor een belletje en zie een oude vrouw met een zelfverzekerde uitstraling. Een verkoopster van bezems. Ze heeft iets weg van moeder. Ze heeft een stok in haar hand en bovenaan zit een belletje dat ze continu met haar duim laat rinkelen. Dan zie ik dat ze blind is. Ik krijg bewondering voor en meelij met haar. Ik stop een euro in haar handen; dat is meer dan een dollar.
Later op mijn kamer schaam ik me; vooral omdat ik inmiddels weet dat de bank geen munten omruilt.
Ik wou dat ik haar bankrekeningnummer wist of haar email-adres had.
Maar ze heeft geen van beiden en ik zal dus altijd met een katerig gevoel blijven zitten.
