Een kast van een woning maar wat wil je met drie kinderen.
En als het op onze oude dag toch uiteindelijk financieel niet haalbaar zou blijken, konden we altijd nog kamers gaan verhuren. Gastarbeiders en studenten zat.
Achter een piepklein tuintje; groter waren ze in Oog en Al niet. De veel oudere buren werkten in het middelbaar of hoger onderwijs; dubbelinkomens anders redde je het niet.
In het tuintje links van ons stond een klein sparretje. Het zal niet meer dan 50 cm hoog geweest zijn. Dat sparretje bleek elk jaar te groeien en ik was steeds meer in mijn sas met die Spar. 's Zomers gaf het een heerlijke, weldadige schaduw.
Annemarie had om diezelfde reden een bloedhekel aan die boom. Daar kwam bij, dat hij in het najaar veel naalden liet vallen en zo onze jonge aanplant bedekte (verstikte of beschermde ?) totdat de aanplant op eigen kracht het kopje boven het naaldveld wist uit te steken.
Het huis is verkocht; prof. Scheikunde en drs. Frans zijn niet meer; we krijgen er 2 nieuwe buurvrouwen bij; zij willen een echt tuintje en dus moeten de bomen weg. De gemeente gaf vergunning (een boom moet minimaal 1,5 meter vanaf de afscheiding te staan). Gisteren is het gebeurd; 12 meter hoog was die; in nog geen middagje geveld. Gewoon een tuinman met een elektrisch zaagje. Zijn muts hangt aan ons boompje (klik op de foto). Als tuinman weet hij, dat de boom minstens 25 jaar is maar niks geen eerbied; de klant is koning. En Annemarie dik tevreden.
Mij past dan alleen nog maar het zwijgen. Ik pink een traan.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten