Ziekenbezoek

Ze lag "op zaal" dwz. ze ligt op de verpleeg-afdeling. Ik sloop haar kamer binnen en legde mijn hand op de hare.
Ze deed haar ogen open, zag me, kneep even in mij hand en begon direct te gebaren. Ze kan nog niet praten; daarvoor gaat er te weinig lucht door haar stembanden. Ze ademt door haar neus en door een canule / opening van buiten af in haar luchtpijp. Liplezen lukt ook niet want zij beheerst nog niet voldoende alle mondspieren. De dokter denkt, dat de canule er uiterlijk maandag uitgehaald zal worden. Pas dan kan ze spreken en dus telefoneren !!

Ze gebaarde, dat ik iets moest pakken van haar nachtkastje. Ik had geen idee, maar noemde alles op dat daar lag tot ze ja knikte. Ze wilde een bloknote en een balpen. Daarop schreef ze met haar bekende schots-en-scheve letters:
"het gaat goed".

Aan haar lijf telde ik nog acht slangen en slangetjes. Ze eet kunstmatig via een sonde. Ze ligt voortdurend in dezelfde houding op de rug. En het is wisselend waken en slapen. Regelmatig kom er een arts of een verpleegkundige binnen die allemaal hun tevredenheid uitspreken. Steeds stemt moe daar al knikkend mee in.

Wel heeft ze een indrukwekkend ritssluiting die loopt van haar onderkin "langs de baardgrens" (bij mannen dan maar ik weet geen ander woord) tot aan haar oor. Een lange rij blinkende ijzeren nieten. De rechterkant van haar gezicht is behoorlijk gezwollen maar eigenlijk niet eens zo heel erg veel. Verder zit het allemaal nog te veel ingepakt om te kunnen zien of haar schoonheid echt minder is geworden.

Het gaat wonderlijk goed, zei de chirurg en ik ben het daar mee eens. De planning is 2 a 3 weken ziekenhuis en daarna nog enkele weken revalidatie thuis of in een verpleeghuis.
Het retourtje komt maar duurt nog even.