Eigen Baas

Terwijl ik nog een beetje sta bij te komen van kwaadheid, wordt moeder steeds enthousiaster bij de gedachte om weer naar huis te gaan.

Eigen tafel, eigen stoel, de post en de mail doorlezen .....

En vooral: zelf weer de regie in handen hebben.

Fopspeen

Helaas. Geen wonderbaarlijke genezing.
De Commissie Indicatie Zorg heeft middels een "beschikking" bepaald, dat moeder vijf maanden lang naar een verpleeghuis mag om daar te revalideren. Dus dag en nacht opname met alle zorg die daar bij hoort.
Het probleem is, dat geen enkel verpleeg- of verzorghuis een kamer en een bed vrij heeft.
Je gelooft je ogen niet; je krijgt iets toegekend dat niet beschikbaar is. Dat deelt makkelijk uit. Daar hoef ik bij mijn kleinzoon niet mee aan te komen. Maar bij ouderen ligt dat blijkbaar anders.
Wat nu
Bij het ziekenhuis werken "transfer-verpleegkundigen". Zij hebben tot taak "vuile bedden" op te ruimen.
Een patiënt waarmee een ziekenhuis klaar is, moet gewoon wegwezen. Dan maar naar haar eigen huis. Vanmiddag hebben ze geïnventariseerd wat er aan hulp nodig is om moe naar huis te laten gaan. Dat is veel want anders was er geen vijf maanden verpleeghuis toegekend.
Dat gaan ze maandag voor elkaar proberen te krijgen bij een thuiszorg-organisatie. Zodra dat nagenoeg rond is gaat moeder echt naar huis. Dat wordt op zijn vroegst dinsdag. En anders nog later want ze zetten haar echt niet zomaar op straat.
Ja toch, niet dan ?

Naar Huis !!!

Vandaag is mijn kleinzoon langs geweest. Hij kwam weer een beetje opvoeding halen.
Gegeven natuurlijk.
Vandaag deden we "het tussendoortje" ofwel hoe eet je beschaafd een appeltje. Oma was boodschappen doen dus konden we de oude, beproefde (en succesvolle) opvoedingsmethoden van gezond verstand en dokter Spock toepassen.
Na 20 minuten wist ie het; pas als ik mijn mondje leeg heb, mag ik het volgende appelschijfje pakken en dat moet rechtstreeks en uitsluitend in mijn mond.

Laatste Nieuws.

Zojuist hoor ik telefonisch dat moeder maandag ontslagen wordt uit het ziekenhuis en rechtstreeks naar haar eigen huis gaat.
Vorige week werd nog gezocht naar een verpleeghuis voor 4 weken; 2 dagen geleden veranderde dat in 4 weken verzorgingshuis. En nu gaat ze over 4 nachtjes naar haar eigen huis.
Als dat geen wonderbaarlijke genezing is.
Of zouden er gewoon te weinig verpleeg- en verzorgingshuizen zijn.

Polonaise

Vanmiddag is moe verhuisd; ze ligt nu "met twee op zaal" zoals de meeste gewone zieken in ziekenhuizen.

Verpleegkundig doen we niks meer, zei de zuster. Zodra we een kamer in een verzorgingshuis voor haar vinden, zullen we haar ontslaan.

Moe is het daarmee eens; ze acht zichzelf nog niet in staat om al weer helemaal op zichzelf te staan. Ze wil nog graag even aansterken in een verzorgingshuis.

Maar ja, als dat niet op korte termijn gevonden wordt, wil het ziekenhuis praten over toch maar naar haar eigen huis gaan. Met wat extra thuishulp; dat wel. Moe voelt daar weinig voor.

De allerbelangrijkste vraag blijft, of het abces bij de operatie ook echt helemaal is weggenomen. Dat blijkt nog niet bekend te zijn. Omdat het niet alleen om huid maar ook om bot gaat, duurt het nog een kleine week voordat dat duidelijk is.

Veel afwachten dus. En in de tussentijd lekker aansterken. En de benen strekken. Op de foto loopt ze onder streng en deskundig toezicht weer een rondje om de verpleegafdeling.

Ziekenzaal

Moe is duidelijk een herstellende patiënt. Vaak nog erg moe; ze is nog niet op haar oude krachten.
Ook lijkt haar rechterwang verdoofd. Vandaag heeft ze "de gele ronde" gelopen; een gele streep in de gang rondom de centrale kamer van de verpleegkundigen.

Morgen wordt er een nieuwe operatie-patiënt verwacht. Moe zal dan moeten verhuizen naar een meerpersoons-kamer.
Dat is natuurlijk een teken, dat het steeds beter met haar gaat maar zij zit niet op die verhuizing te wachten.

IJsje

Vanmorgen naar Rotterdam; de schroot van de schuur moest naar de vuilstort. Tegenwoordig heet dat millieupark maar geen vlindertje of bloemetje gezien.

's Middags door naar Leiden. Moe lag aan een beker roomijs. Geen neusslang meer en alle nietjes waren uit haar hals.
Ook was het gat in haar keel gehecht zodat ze nu weer gemakkelijk en dus veel te veel kon praten.

Het gaat steeds beter; ze had vandaag "een hele straat" gelopen. De klemtoon verschuift van medische zorg naar revalideren. Als het ziekenhuis ergens anders een revalidatie-plekje voor moeder vindt dan krijgt ze ontslag.

Na een rondje van 167 km weer in Utrecht. Een lekker rustige ouwe dag.

Oma-dag

Gisteren een poezendeurtje bij mijn jongste, vandaag een schuurtje afgebroken bij mijn oudste zoon.
Onder hun toezicht aan het werk.
Met pensioen", heet dat.
Vandaag dus geen Moederdag voor mij.
Maar voor haar: bezoek zat, want Zondag blijkt (Over)-Oma-dag.
Morgen mag ik weer.
Rusten de jonkies uit op hun werk.

Bloemetje

Zittend aan het tafeltje met een kopje thee. Rondom boeketjes van bezoek.
Vandaag soep en pap gegeten en bijvoeding met medicijnen via de neus-sonde.
Vinger op het luchtgat om hoorbaar te kunnen spreken. De pleister was verschoven zodat het "luchtgat" niet meer helemaal werd afgedekt; met het hoesten komt er lucht uit je luchtpijp en daardoor laat de pleister los. Misschien is hechten toch beter. De telefoon is voorlopig nog niet te gebruiken.

Bij "de grote rits" (de operatie-wond), zijn de helft van de krammetjes verwijderd. Ook het hele gezicht krijgt weer een meer normale vorm.
Kortom. de urgentie is eraf; de kans gaat ontstaan, dat ze haar éénpersoons-kamertje moet inleveren voor een zwaardere patiënt.
Dat lijkt haar niks maar 't is toch een goed teken.

Dienstmededeling

Postadres:
LUMC
t.a.v. mevr. Oudeman
Kamer J 8 - Q 153
Postbus 9600
2300 RC Leiden

Bezoekadres:
LUMC
Kamer J 8 - Q 153
(Verpleegafdeling KNO)
Albinusdreef
2333 ZA Leiden

Bezoektijden:
dagelijks van 14.00 - 15.30 en van 18.30 - 20.00 uur

(alles geldig tot ca. 26 februari; wijzigingen worden o.a. ook hier bekend gemaakt).

Naar Keuze

Alleen de maagsonde zit nog in haar neus maar die was niet meer aangesloten en zal er dus morgen ook wel uitgaan. Als maaltijd kreeg ze een bekertje (medisch verantwoorde) vla. Dat moest ze aan tafel opdrinken (dat is tegen het verslikken en het doorliggen).
Blijkbaar is ze inmiddels erg gewend aan schrijven want ze grijpt direct naar pen en papier. De kno-chirurg kwam langs en moedigde haar aan om zoveel mogelijk te praten. Dan geneest het ook beter en eerder. En als ze goed op de pleister drukt, is het redelijk goed verstaanbaar.

Moeder moet nu op vrij korte termijn (ongeveer een weekje) uit het ziekenhuis en voor 3-4 weken naar een verpleegtehuis "naar keuze". Maar zij wil perse naar een verzorgingstehuis omdat daar éénpersoons-kamertjes zijn.
Oneindig veel liever gaat ze vanuit het ziekenhuis direct naar haar eigen huis en haard. Een maand lang ergens anders logeren viel dus knap tegen. Maar wat moet dat moet, maar alleen in een éenpersoons. De maatschappelijk werker zal zijn best doen.

Schreeuwlelijk

Vanmiddag is de canule van haar luchtpijp er uit gehaald. Dat gaatje is daarna gewoon met een pleistertje dicht geplakt. Als moe nu met 2 vingers goed op die pleister drukt hoor je haar stem weer.
Waarschijnlijk kan in het weekend ook die pleister er af. Dan kan ze alle dagen zwijgen proberen in te halen.

Ze heeft nu alleen nog een maagsonde voor haar voeding via de neus.
Vanmiddag heeft ze voor het eerst zelf weer een beetje water gedronken.
Ook is ze zelf naar de WC geweest; de verpleging doet van alles om haar in beweging te krijgen om zo de kans op doorliggen te verkleinen.
Wel is ze nog steeds erg moe maar in een ziekenhuis kom je nu eenmaal niet om uit te rusten.

Mooie Benen

Ook vandaag ging het weer iets beter. Weer een aantal slangen minder.
Eten en drinken gaat nog steeds via de slang maar het luchtpijpje is nu "half" dicht. Als ze nu een poging doet om te praten, hoor je het krakende geluid van een oude versleten grammofoonplaat. Je verstaat daar overigens nog steeds niks van dus het schrijfboekje blijft nodig.
Donderdag-avond hopen we de telefoon bij haar aan te sluiten. Opbellen (een nummer draaien) zal niet lukken maar misschien kan ze dan wel de telefoon aannemen en terugpraten.

We zien, dat de operatie-wond aan de buitenkant zich langzaam aan het helen is. Hopenlijk gaat dat aan de binnenkant ook zo.
Ook vandaag is ze er een paar keer uit geweest; met al dat liggen ligt het doorliggen op de loer. Maar ze krijgt daar wel mooie benen en voeten van.

Uit alle vragen die ze stelt en uit alle antwoorden die ze geeft, blijkt dat ze helder is. Maar vanavond vroeg ze aan één van ons, of die het geld van de aankoop van haar nachtpon al uit haar portomonaie had gepakt.
Kijk, dan maken we ons ineens weer zorgen.

Broeders

Vandaag zijn de beide chirurgen langs geweest en nog 2 andere artsen. Allemaal hebben ze moeder tevreden toegeknikt maar verder is alles bij het oude gebleven.
Het aantal slangen is niet minder geworden en ook het luchtpijpje zit er nog steeds in. Verwacht wordt, dat die er morgen "gedeeltelijk" uitgaat. Haar zuurstofopname is prima.

Moeder voelt zich redelijk goed. Haar gezicht is iets minder dik geworden. Verder heeft ze haar stoelgang gehad. Daarbij werd ze geholpen door 2 broeders en dat was voor haar even wennen. In haar tijd als baakster (ca. 1939) bestonden die nog niet.
Ook is haar mond gespoeld; waarschijnlijk zat er een beetje zout in het water want het beet een beetje en dat was raar en eng.
Ze was van plan om vanavond op tv te kijken naar het programma "Spoorloos".
Een goed teken.

Verpleegboek

Langzaamaan gaat het toch steeds een heel klein beetje beter zoals je ook kunt zien in het verpleegboek (zie foto).
Vanavond waren er weer twee slangen uit. Haar matras is verwisseld; ze ligt nu op een soort luchtbed om doorliggen te voorkomen. En ze is er weer uit geweest.
Wel heeft ze af en toe een soort angstaanvallen / gedachten, die ze niet kan plaatsen of die ze niet wil hebben. Een soort hallucinaties waartegen zij vandaag een een lichte medicijn heeft gekregen. Er zijn wel sterkere middelen maar die hebben ook hun ongewenste bijwerkingen. Moe is volkomen bij zinnen en dat willen de dokters (en wij) erg graag zo houden.
Morgen komt de Grote Inspectie; zowel de kaak als de kno-chirurg komen dan langs. Wij zijn natuurlijk heel erg benieuwd naar hun bevindingen.
Spannend dus.

Nutricia

Rien: Vanmiddag vond ik het effe minder dan gisteren. Ze voelt zich een beetje ziek en moe. Regelmatig heeft ze ook enge dromen. Een beetje hallucineren, lijkt het wel. Dat kan niet van de morfine zijn want ze krijgt alleen maar paracetamol. Het kan wel komen door alle heftige ervaringen. 't Was toch een zeer forse ingreep.
Zolang ze toch ook heel vaak heldere momenten heeft, voelt de verpleging niet veel voor medicatie tegen halucinaties.

Vanaf vandaag krijgt ze extra voeding. Natuurlijk via de sonde. Vloeibare Nutricia.
Verder is ze erg te spreken over de verpleging.

Schriftelijk

Ook vanavond was moeder weer duidelijk vermoeid maar toch iets minder dan gisteren. Het blijft de goede kant opgaan maar het heeft tijd nodig. Ze is in elk geval helder en af en toe humoristisch.

De kaakchirurg en de geriater zijn langs geweest naast alle andere gezondheidswerkers en haar eigen dominee. Ook is ze een medische bezienswaardigheid; zo'n langdurige operatie op zo'n hoge leeftijd.

Ze is ook twee keer een tijdje het bed uit geweest (gemoeten) om doorliggen te voorkomen. Volgens de kno-chirurg is dat nu nog het grootste risico.

Heel erg irritant voor haar is, dat ze niet kan praten. Dat blijft zo, totdat de (trachea)canule eruit kan. We verwachten, dat dat maandag gaat gebeuren. Dan nog zal het spreken de eerste week buitengewoon moeilijk gaan maar dan is er in elk geval een minimaal geluid te horen. Nu kan ze alleen haar bloknote grijpen en proberen iets op te schrijven. Heel vermoeiend.

Op dit moment krijgt ze alleen bezoek van haar kinderen en dat willen we graag nog even zo houden. Zolang ze niet kan praten zal bezoek haar alleen maar een opgelaten en machteloos gevoel geven. Broer Rien is door zijn beide broers en zijn moeder benoemd tot contactpersoon. Zolang moeder in het LUMC ligt is hij bereikbaar op 071 785 0634 of 06 1940 1012.

Ziekenbezoek

Ze lag "op zaal" dwz. ze ligt op de verpleeg-afdeling. Ik sloop haar kamer binnen en legde mijn hand op de hare.
Ze deed haar ogen open, zag me, kneep even in mij hand en begon direct te gebaren. Ze kan nog niet praten; daarvoor gaat er te weinig lucht door haar stembanden. Ze ademt door haar neus en door een canule / opening van buiten af in haar luchtpijp. Liplezen lukt ook niet want zij beheerst nog niet voldoende alle mondspieren. De dokter denkt, dat de canule er uiterlijk maandag uitgehaald zal worden. Pas dan kan ze spreken en dus telefoneren !!

Ze gebaarde, dat ik iets moest pakken van haar nachtkastje. Ik had geen idee, maar noemde alles op dat daar lag tot ze ja knikte. Ze wilde een bloknote en een balpen. Daarop schreef ze met haar bekende schots-en-scheve letters:
"het gaat goed".

Aan haar lijf telde ik nog acht slangen en slangetjes. Ze eet kunstmatig via een sonde. Ze ligt voortdurend in dezelfde houding op de rug. En het is wisselend waken en slapen. Regelmatig kom er een arts of een verpleegkundige binnen die allemaal hun tevredenheid uitspreken. Steeds stemt moe daar al knikkend mee in.

Wel heeft ze een indrukwekkend ritssluiting die loopt van haar onderkin "langs de baardgrens" (bij mannen dan maar ik weet geen ander woord) tot aan haar oor. Een lange rij blinkende ijzeren nieten. De rechterkant van haar gezicht is behoorlijk gezwollen maar eigenlijk niet eens zo heel erg veel. Verder zit het allemaal nog te veel ingepakt om te kunnen zien of haar schoonheid echt minder is geworden.

Het gaat wonderlijk goed, zei de chirurg en ik ben het daar mee eens. De planning is 2 a 3 weken ziekenhuis en daarna nog enkele weken revalidatie thuis of in een verpleeghuis.
Het retourtje komt maar duurt nog even.

Medisch Communique.

07.45 uur: Ik probeer moe te bellen maar die neemt dan al niet meer op. Wachten, duimen en drentelen.
16.00 uur: Broer Rien belt; de kno-chirurg heeft gebeld. Alles verliep bij moe zoals het de bedoeling was. Dus geen complicaties. Of alle kankercellen ook echt weg zijn, moet de komende weken blijken. Naast mondweefsel en kaakbot is er diep in haar hals een lymphe-klier uitgenomen. Verder is er voor tijdelijk een luchtpijpje geplaatst om de ademhaling te vergemakkelijken. Waarschijnlijk zijn er ook gebits-implantaten ingeschroefd maar dat hebben we niet nagevraagd. We zijn al erg content met wat we nu horen. Er valt een hoop spanning weg.
19.30 uur: Kees en Rien zijn bij moe op bezoek geweest. Zij heeft hen in de arm geknepen als teken van herkenning.
Moe ziet er goed uit; wel met veel slangen. Maar ze had ook een mond vol tanden.
Zij blijft vannacht op de uitslaapkamer waar ze beter in de gaten gehouden kan worden. Misschien dat ze morgen al weer terug gaat naar de verpleegafdeling. Daar heeft ze een eenpersoonskamer op J8-Q153.
Vandaag mocht ik niet op bezoek (max2 pers. max. 30 min.). Morgenmiddag zal ik kijken of ik haar telefoonnummer al mag prijsgeven.

svp retour

Vandaag moeder naar het ziekenhuis gebracht.
Brengen was niet zo'n punt maar achterlaten knap moeilijk.

Morgenochtend om 08.00 uur begint de operatie. De kaakchirurg en de kno-chirurg wisselen elkaar af.
Om 17.30 uur is de operatie klaar.

Misschien dat we 's avonds even om een hoekje mogen kijken.
Morgen angstwoensdag.

Spachtel

Mijn vader had een paar planken op de kop weten te tikken en daarmee een vloer gelegd op de draagbalken van de zolder.

Twee bedden er op en het was een slaapkamer.

Ook ik maakte een zoldervloer maar nu met afvalplaten van zeecontainers. Nu staat daar wat de kinderen graag willen hebben maar nu nog even niet.

Zelf maken ze van hun zolder een paleiszaaltje. dubbel geïsoleerd dak, gespachteld plafond en laminaat als vloer.

Gisteren was ik bezig bij mij jongste zoon. Hij doet boodschappen. Ik ben samen met maatje Berry bezig het dak te isoleren en af te timmeren.

Dan wordt hij opgebeld door zijn vriendin. Dat wordt een lang gesprek. Hoog op een wiebelende trap. In de tussentijd moet hij de plaat omhoog houden want anders breekt die.