Mes

Zij in de behandelstoel.
Rondom haar de KNO-arts, de bestralings-arts, de chirurg ("voor de weke delen") en de kaak-chirurg. Allemaal nog even kijken en voelen en zich verwonderen.
En dan het hoge woord: opereren.
De internist mag voor de vorm nog even controleren of moe een operatie aan kan; "de vier" weten het zeker.

Met haar verjaardag geen v.d. Valk maar het Leidsche Plein in het LUMC.

Mededeling

Voor wie via mijn blog het wel en wee van mijn moeder volgt:

De artsen zijn er nog niet uit. Kan het met bestralen of moet het toch opereren worden.
Maandag a.s. laat in de middag, volgt daarover een laatste bespreking.

Uitslag

Gisteren:

Trrrrrrrr
Hier met uw dokter.
We hebben vanmiddag een afspraak om de uitslagen te bespreken.
Maar ik heb nog geen uitslagen binnen.
Ik verwacht die pas maandag en dan bel ik u voor een nieuwe afspraak.

6 extra nachtjes spanning dus.

MRI

Moet ik dáárin, vroeg ze. Een eindje verderop stond een soort van ereboog. Een rad van avontuur.
Veel trek had ze er niet in maar het apparaat was nu exclusief voor haar gereserveerd.
Even later lag ze verstijfd in de altijd te nauwe opening. Luisterend naar geluiden die nog het meest leken op het drilboren in beton.
45 minuten later was het voorbij.
Volgende week woensdag de uitslagen.
Spannende dagen (en onrustige nachten).

Eruit

Nee, 't is niet goed. Het moet er uit.
Vrees blijkt waarheid.
Via deze scan wordt geprobeerd om een idee te krijgen van de omvang van de plek.
En van de noodzakelijke behandeling.
Moe wil liever weer bestralen maar de dokter denkt aan snijden.

Donderdag nog één laatste onderzoek en dan valt de beslissing.